اشعار

تیـغ ابـرویت غزل را در خطر انداخته           پیـشِ پایت از تغـزل بسکه سر انـداخته

مـرد این مـیدانِ جـنـگِ نـابـرابـر نیستم           تیـرِ مـژگانت ز دستِ دل سپـر انداخـته

بنده‌ای؟ پروردگاری؟ این شکوهِ لایزال           شـاعـرانت را به امـا و اگـر انـداخـتـه!

نامی از میخـانه‌ها نگذاشت باقی نام تو           بـاده را چـشـم خـمـارت از اثـر انداخته

ساقیِ معراج، عرش گنبد خـضرایی‌ات           جبـرئـیل مست را از بـال و پر انداخته

کار دیگر از ترنج و دست هم، یوسف گذشت           تـیغ، سـرها را به اظـهـار نظـر انداخته

سود بازار نمک انگار چیز دیگری‌ست!           خـنـده‌ات رونق ز بـازار شکر انداخـته

عاشق و معشوق‌ها از هجر رویت سوختند           عشق‌تان آتش به جانِ خشک و تر انداخته

این تنورِ داغ مدح چـشم‌هایت؛ مهـربان           نـان خـوبـی دامـنِ اهـل هـنـر انـداخـتـه

مهربانیِ نگاهت، ای صبورِ سربه زیر           دولت شمشیر را از زور و زر انداخته

تا سبکباریِ دل، چوبِ حراجت را بزن           چین زلفت در سـرم شوقِ سفـر انداخته

آمـدم بـر آسـتـانت در زنـم، یـادم نبـود!           میخ سرخی کوثرت را پشت در انداخته

ای صـدای تـو آشــنــای هــمـه            ای نـگـاهـت گـره‌گـشـای هـمـه
مـهـر تـابـنـده، رهـنـمـای هـمـه            خـیــر بـی‌انـتــهــا بــرای هـمـه

تا نـبـودی بـشـر حـیـات نداشت
به حـیـات خود التـفـات نـداشت

آمـدی نـور شـب‌شـکـن بــاشـی            عــلـت روح در بــدن بـــاشــی
مـرهـم زخـم مـرد و زن بـاشی            آمــدی پـیــشــوای مـن بــاشــی

که به دل‌های مـرده جـان بدهی
سـرّ لــولاک را نـشــان بـدهـی

جـــلــوۀ تــو دلــیــل دیـــدن‌هــا            رفـتـن و دیــدن و رســیــدن‌هـا
مــنــم و شــوق دل بــریــدن‌هـا            شـوق از تـو سـخـن شـنـیـدن‌ها

جـان من از تو خـواهـشی دارد
بــا صــدایـت نـــوازشــی دارد

آمـــدی بــا نــویـــد اســـلامــت            وعــدۀ بـهـتـریـن سـرانـجـامـت
تـو بـخـوان بـا صــدای آرامـت            آیــه آیــه بــنــوشــم از جــامـت

تو بخوان تا که کفر خسته شود
لات، عـزّا، هـبـل شکـسته شود

بـه زمـیـن رنـگ آسـمـان دادی            تــا خـــدا راه را نـــشــان دادی
تــن بــی‌ روح را تــکــان دادی            و خـودت سخـت امتـحـان دادی

گـفــتـی انـسـان بـیـا بـه آسـانـی
اشـهــدت را بـگــو مـسـلـمـانـی

خشکـسالی گـذشت و بـاران شد            روزی بـنــده‌هــا فـــراوان شــد
عاشـقـی سخـت بود و آسان شد            آنکه آسـان گـرفـت سلـمـان شـد

به علی کاش امت ایـمان داشت
کمی از رنگ و بوی سلمان داشت

علی آن ره شناس و راهنماست            سـرشـنـاسی در عـالـم بـالاسـت
آیــنـه آیـنـه صـفــات خــداسـت            خوب بنگر خـدا در او پیـداست

کـیـست حـیـدر حـقـیـقـت ازلـی
چیست قرآن به غیر وصف علی

دلـم مـسـت و گـرفـتـار محـمد            سـرم سـرگـرم بـازار مـحـمـد

ندارم سایه‌ای بر سر به غیر از            صـفـای مـهـر سرشـار محـمد

تمام هـسـتی عـالـم خـدا گـفت            بـود رهـن و بـدهـکـار محـمد

به محشر می‌رود با توشه‌ای پر            کـسـی که شد خـریـدار محـمد

امیرالمـومنین مشکـل‌گـشا شد            ز سـوداهــای بــازار مـحـمـد

یـد الـلـهـی بـه حــیــدر داد الله            که شد دست عـلـی یـار محمد

اگر چه گشت زهرا کوثر ناب            شد از احـسان سـرشـار محمد

نشد سلـمان مسلـمان تا زمانی            که از جان شد خـریدار محمد

علی فرمـود منّا را به سلـمان            که باشـد گـنـج اسـرار مـحـمد

نه هر میثم که اشهد گفت بر لب            رود بـا ســر سـرِ دار مـحـمـد

محـمد گـفت از فـرمایش رب            عـلـی گـفـتا ز گـفـتـار محـمـد

سلامت بگذرد از راه محـشر            هر آنکس گشت بیـمار محـمد

صراط مسـتـقـیـم اهـل تـقـوی            نـبـاشـد غــیـر افـکـار مـحـمـد

خدا قرآن شریعت دین و مذهب            هـمه پـنـدار و کـردار مـحـمـد

به روز حشر خالی نیست دستی            که زد دسـتی به دستار محـمد

حـق و باطل در مدیـنه روبروست            اهل حق را حق پـرسـتی آبروست

حق پرستان همچو انگـشتان دست            پرتو این حق پرستان هرچه هست

اهـل بیت مـصـطـفی دانی که پـنـچ            رحـمـت لـلـعـالـمـیـن مـانـنـد گـنـج

مصطـفـی خـتم رسـل در پیش بود            شـأن او از هـر پیـامـبـر بیـش بود

درگـه حـق او کـه بـرتـر از هـمـه            در بـغــل دارد حـسـیــن فــاطـمــه

سبـط اکـبـر در کـنار مصطـفاست            دسـت او در دسـت خـیر انبـیـاست

بعـد پـیـغـمـبـر عـلـی مـرتـضاست            جانـشین و همچو جان مصطفاست

فـاطـمـه خَـیـرُ الـنـسـاء الـعـالـمـین            فـاطـمـه نـور سـمــاوات و زمـیـن

مـقـتـدای او پسر عـمّـش عـلی‌ست            تا قیامت مرتضی بر حق ولی‌ست

آیـت حـق اهـل بـیت مصـطـفـاست            مستجاب الدّعـوۀ ارض و سماست

هر که را حُـبّ محمد در دل است            چـلچـراغ روشن هر مـحـفـل است

تـا ابــد بـر جـا بـمـانـد ایـن سـرود            بــر مــحــمّـــد گــو و آل او درود

تا تـوانـی گـو «طبـیـبا» این درود            درگـه حـق ایـن دعـا مـقـبـول بـود

قرار شد دو طرف تن به احتجاج دهند            که دین مردم خود را مگر رواج دهند

قـرار شد هـمگی با کـسان خـود باشـند            مگر عـلاج به یک زخم لاعـلاج دهند

نبرد شک و یقین بود و باز، اهل یقین            بـنـا نـبـود به اهـل لـجـاج بــاج دهــنـد

به حکم امر «تعالوا ...» قرار بود آن روز            مسیحیان همه پایان به یک لجـاج دهند

و در قــبـال تــمـام مخـالـفـت هــاشـان            به رسم روز، به اهل یقین خراج دهند

شعاع نور حقیقت به هر طرف می‌ رفت            که از حجـاز به نجـرانیان سراج دهند

جهان به نور تو وابسته است، ای خورشید            خوشا که با «تو» به اهلِ تو تخت و تاج دهند

ای مـنـتـهـای رحـمـت والا محـمد            ای جـلـوۀ لطـف خـدا بر ما محمد
ما ذرّه و خـورشـید بی‌هـمتا محمد            ما بـنـده هـستـیم و فقـط آقا، محمد

ذکـر تو شـد آرامـش دلـهـا محـمـد
جام ولای تو شرابی ناب ناب است            کوی تو درعالم فقط راه ثواب است
آنقدر آقایی که حُسنت بی‌حساب است            وقتی علمدار سپاهت بوتراب است
عـالم شود سـرباز تو یکجا محـمد
ای عرشیان محو صدای دلنـشینت            در آرزوی وصل روی بی‌قـرینت
نور خدا می‌تابد از صحن جـبـینت            جبریل بی‌تاب است، باشد هم نشینت
تا پـر بگـیـرد با تو در بالا محـمد
عالم اگر ظلمت تو هستی نور عالم            ای روشنی بخش دو چشم کور عالم
از عشق تو جاری شده این شور عالم            شرمنده از لطفت دل معـذور عالم
عالـم همه یک قطره و دریا محمد
دنیـا و هرچه دارد این دنیا برایت            ای جان عالم، عالمی جانش فدایت
خلقـت شده وقـف شما و بچه‌هایت            روزی بده ما را، تکانی ده عبایت
ای جایگاهـت قرب أوْ أدْنیٰ محمد
امشب که طوفانی‌ست دریای دل ما            با تو ثـمر داده ست حالا حاصل ما
با حُـبّ آل تـو به بـار آمـد گِـل ما            ای نام تو مشکـل‌گـشای مشکل ما
یا احـمد و یا مصطـفی و یا محمد
حیران احـمد می‌شود یزدان احـمد            پـیک الهـی هم شود مهـمان احـمد
غار حرا شد روضۀ رضوان احمد            گوش فـلک آماده بر فـرمان احـمد
بر آن رسول الله، آن مولا، محمد!!
تو آن رسول نور و روح کبریایی            زیـبـاتـرین حُـسن خـتـام انـبـیـایـی
تو محـور اصلی نـفـس هـل اتـایی            بابـای خـوب شیـعـیان مـرتـضایی
شد مـبـتـلایت هر دل شـیـدا محمد
هرچند بودی تو رسول مهر و رحمت            هرچند افتادی برای دین به زحمت
هرچه شدی درسالهای سخت اذیت            أجر رسالت را سپردی تو به امت
امت چه کرده با تو و زهرا محمد؟
بر سـرخـی آلالـه دسـت زرد افتاد            دلگـرمی مـولا چرا دلسرد افتاد!؟
با ضربـۀ شـلاق آن نـامـرد افـتـاد            در کوچه‌ها از فرط پهلو درد افتاد

این داغ آتش می زند دل را محـمد

ای آفرینش از تو گرفته‌ست تار و پود            ای وسعت مقام تو بی‌مرز و بی‌حدود

ای کـوه‌هـا به بـردن نـام تو در قـیـام            ای رودها به گـفتن ذکر تو در قعـود

ای در اذان مــأذنــه‌هـا زنــده تـا ابــد            ای در گلوی هرچه مؤذّن پُر از سرود

برگرد و از دوبـاره حـرایی بیافـرین            پُر شد دوباره عـرصۀ تاریخ از یهود

آل امیّه شکـل جـدیدی به خود گرفت            شد کعبه در محـاصرۀ آلی از سعـود

وقتش رسیده، باز الم یجـعـلی بخوان            شد وقـت آنکه باز ابـابـیـل‌ها فرود...

کـيـستی ای خـنده‌هايت رحمةٌ للعالمين            گـيسوانت ليـلةالقـدر سـماوات و زمین

ای اشارت‌های ابروهای تو لا ريب فيه            مهـربانی‌های چـشمـانت هدیً للمتـقـين

ای شب معراج، سبحان الذی أسرای من            عروة الوثقی‌ست دامان تو يا حبل المتين

ايّها المزّمّل امشب تا سحـر بيدار باش            تا طلوع فجـر قـرآن‌ها بخوانی با یقـین

در رکوع کيست آن زيباترين انگشتری            راز بگـشـا ای نـمـاز اولـين و آخـرين

نخل‌های سال‌ها خشکيده خرما می‌دهند            می‌نـشيـنی تا کـنار اين دل چـادرنشين

بـاید تو را بـالاتـر از بـالا صدا کرد            باید تو را والای بـی‌هـمتا صـدا کرد
ای رحــمـة لـلـعـالــمـیـن مـا مـحـمـد            ای بی‌کران باید تو را دریا صدا کرد

ثبت است بر طـاق فـلـک نـام بلـندت            مثل خـدا بـاید تو را یکـتـا صدا کرد

ما حلقه بر گوشیم پس یعـنی هـمیشه            مولای من باید تو را مولا صدا کرد
نام تو نـقـش خـاتـم پـیـغـمـبـران بـود            باید تو را «یس» تو را «طه» صدا کرد
از بـین لب‌هایت هـزاران مـاه بـارید            هر بار که زهرا تو را بابا صدا کرد
بر موج غم نوح نبی، موسی به دریا            نام تو را وقت عروج عیسی صدا کرد

نـام تو حـلال تـمـام مـشـکـلات است
راه نجـات مـؤمـنین و مـؤمنات است

از جـملۀ پیـغـمبران سر می‌شوی تو            یعنی که از خلقت فراتر می‌شوی تو
تـو خـاتـم پـیـغــمـبـرانـی یـا مـحــمّـد            با حـاصل آن‌هـا بـرابـر می‌شـوی تو
وقتی خـدا زهـرا به تو بخـشید یعـنی            سر رشتـۀ آیـات کـوثـر می‌شـوی تو
«معـراج تازه ابـتدای راهتان است»            بـین حـرا وقـتی پیـمبـر می‌شـوی تو
در کـوچه‌های قـلب ما با خـنده‌هـایت            پرواز تا خـورشید را پر می‌شوی تو
آقا هنوز عطرت میان شهر جاری‌ست            با سیب زهـرایی معـطر می‌شوی تو
جان تو و جان علی نفسی است واحد            وقتی که با حـیدر برادر می شوی تو

نام علی وقتی که از نامت جدا نیست
گاهی محمد را علی گفتن خطا نیست

همتایت ای والای بی‌هـمتا عـلی بود            مولای مولا تو، به ما مولا علی بود
بـالاتـر از بـالاتـر از بـالا تـو بـودی            بـالاتـر از بـالاتـر از بـالا عـلی بـود
زیـباتر از زیـباتر از زیـبا تو بـودی            زیبـاتر از زیبـاتر از زیـبا عـلی بود
ما از لب حق گوی تو این را شنیدیم            چرخیده حق دور علی، هر جا علی بود
این نور را بعد از تو حتی کور هم دید            حق با علی حق با علی حق با علی بود
وقـت جـدایی در شب مـعـراج حـتی            ذکر خـدا هم با رسولـش یا عـلی بود
در چـین پـیـشانـیت غـم پـیـدا نمی‌شد            در لشکـر تو یا محـمـد، تا عـلی بود

شکـر خـدا نام عـلی ذکـر لب ماست
عشق علی و فـاطمه نان شب ماست

عشق تو در جان علی، در جان زهراست            عشق تو ایمان علی، ایمان زهراست
ای سر لـولا بـین لبـخـند تو مـسـتور            مستور لبخند تو در رضوان زهراست
نـور خـدا جـاری‌ست در پـیـشانی تو            روی تو بـدر کامل تـابـان زهـراست
یک قطره از آب وضویت را گرفتیم            دیـدیـم آری، کـوثـر قـرآن زهـراست
خـیلی گـرفـتارم ولی این بـار را هـم            آقا قـبولم کن، بگو مهمان زهـراست
وقـتی شـما مـهـمان زهـرائـیـد یعـنی            امیـد عـالـم سفـره احـسان زهـراست
قـبـر شهـید بی‌پـلاک خـفـته در رمل            پائـین پـای تـربت پـنـهـان زهـراست

بـاید که بر بـالای هر مـنـبر بگـوئیم
تو یـادمـان دادی به او مـادر بگـوئیم

دل آمـده باز، قصـد قـربت کرده            خـاکِ قـدم تـو را، زیـارت کرده

»لَولاٰکَ لَمٰا خَلَقتُ الَافلاکیُ» وحق            ما را به طُفیـلیِ تو خلـقـت کرده

هر فیـض که از عالم معنا برسد            با دست پُر از مهر تو قسمت کرده

از ظهـر قیامت نهراسـد هر کس            در سـایۀ لطـف تو اقـامـت کرده

ملک و ملکوت تحت فرمان توأند            جبریل به درگـاه تو خدمت کرده

صد بـار، دل یوسـف کـنعانی را            ترکیـب مـلاحت تو غارت کرده

خورشید همین که بشنود نامت را            کُرنش نکنـد اگر، جسارت کرده

جـبریل که تا مـقام توحـید رسـید            در مسجـد چـشم تو عبادت کرده

عمریست که طوبی به ثناخوانی تو            در بـاغچـۀ خانه‌ات عـادت کرده

از عاطفه‌ات، وضو گرفته باران            آب از نمِ صورتت طهارت کرده

باران، به هـوای سحرِ چشمـانت            شبنـم شده احساس طراوت کرده

خوشبو شده یاس رازقی از وقتی            در محضرتان، عرض ارادت کرده

حتی، عسـل از بردن نامِ عـسلت            در ذائقـه، احساس حلاوت کرده

هرکس که زیاد میفرستد «صلوات«            در حــقِّ خـداونـد، مـحبـت کرده

حق داشت، محمدی شود سلمانت            عمری، سر کویتان، اقامت کرده

سلمان تو در عشق، سلیمان را هم            بر سـفـرۀ عـاشقی ضیافت کرده

بر شأنِ رفـیعُ و شوکـتت یا مولا            ای لال شود، هر که جسارت کرده

فردا، به شفاعتِ جهان، برخـیزد            شعری که دو بیت از تو حکایت کرده

روزیکه از وجود، دو عالم معاف بود            نور شما به عـرش خدا در طواف بود

ارواح و نـور و طـینت‌تـان پـاکِ پـاک            یعنی وجودتان ز ازل صافِ صاف بود

هـر یـک بـرآمـده ز تـجـلای دیـگـری            یک نور واحدی که شعاعش مضاف بود

از نـورتـان تـجـلّی خـلـقت شـروع شد            آن خلقـتی که خالص و بی‌انحراف بود

ما را هـم از وجـود شـما مـنَّـتی رسـید            رخـسارتـان بـرای دل مـا مـطـاف بود

قـالـوا بـلای ما همه در عـرصه الست            در اصـل بر ولایت‌تـان اعـتـراف بـود

ای نـامـتـان مــرادف ذکـر خـدایــتــان

صـلِ عــلـیَ الـنَـبـیِ و آلـه، ثـنــایــتـان

کی می‌توان به وصفِ تو دلبر زبان گشود            کی می‌توان فراخورِ شأنت، غزل سرود

کی می‌توان به کُـنهِ مقـامـات تو رسـید            کی می‌تـوان به مدح تو آقا هـنر نـمود

نـور تو از علی شد و نـور عـلی ز تو            آری سزاست نورٌ علی نور را سجـود

آدم چـشـیـد غـمـزۀ تـو، شـد اَبـوالـبـشر            عالَم هم از کـرشمۀ تو یافت این وجود

مجـمـوعِ انـبـیا به شـما امـتحـان شـدند            وَرنـه بـدونِ اذن تو پـیـغـمـبـری نـبـود

ذکـر مُـسبّـحاتِ تو مـشـق فـرشـتـه شد            طرزِ قـیام و شـیـوۀ تـسبـیـح، تا قـعـود

بـاید نـوشت سـر درِ دل، با خـطِ جـلی

یا مصطفی محـمد و یا مـرتضی عـلی

ای فخـرِ کـائنات که نامت محـمد است            مدح و ثنای حضرت تو کار سرمد است

با فکـر و ذکر تست که دلها خـدایی‌اَند            بی‌یاد نام حضرت تو، حالِ ما بد است

قـرآن دم از مکـارم اخـلاق، چون زند            خُلقِ کریم تست که مقـصودِ ایزد است

هر قطره از وضوی تو دریای رحمتی‌ست            باران، رسولِ فضل و کراماتِ احمد است

تنها نه در کـنـار تو بودن شد افـتـخـار            هر کس نماند بعدِ تو تسلیم، مرتد است

هر کس مُحبِ تست، علی دوست می‌شود            هرکس که بی‌علیست ز آئینِ ما رد است

دین خـدا به دامـن تـو چـنـگ مـی‌زنـد

دشمن علیهِ تست، دم از جـنگ می‌زند

شک نیست نصرتِ تو همان نصرت خداست            یعـنی اطاعت تو همان طاعت خداست

تـنـهـا نـه از غــدیــر، ز بَـدوِ تــولـدت            فـرمان بیـعـت تو هـمان بیعت خداست

تا تو رسول رأفت و مهر و عطـوفـتی            باران رحمت تو همان رحمت خداست

با دشمنان به شدت و سختی عمل کنی            در اصل، قدرت تو همان قدرت خداست

تَرکِ زیـارت تو جـفـا بر حـریم تـست            یعنی که حُرمت تو همان حرمت خداست

آل حـسـیـن، آل عــلــی، آل فــاطــمــه            الحق که عترت تو همان عترت خداست

وقتی تو را خدای تو فخـر همه نوشت

ذکر تو را به عـرش اباالفـاطمه نوشت

روز ولادت تــو کـه دفــعِ بـلـیــه شــد            روز شهـادت تو چه شـد محـسـنـیه شد

عـالـم به وقـت آمـدنت غـرق نـور بود            با رفـتـنَـت ز آتـش کین، فـاطـمـیـه شد

در سال شصت و یک، سرِ نیزه، سرِ حسین            با زینب تو هـمرهـت از قـاضـریه شد

امروز هـم بـصیـرت زینب چـراغ راه            بـنـگــر کـه خـط اول مـا زیـنـبـیـه شـد

روح تـو بود، روح خـدا را بـمـا دمـید            یک شعـبـه از ولای عـلی نیجـریه شد

شکر خـدا که مذهب ما هست جعفـری            ایـام عـمـرِ شـیعـه، هـمه صـادقـیـه شد

ما جـان نـثـار احـمـدِ محـمـود مانـده‌ایم

در انـتـظار مـهـدی مـوعـود مـانـده‌ایـم

شهد شیرین کلامت بین ساغـر ریخته            پای این مکتب یقین دارم که باور ریخته

اشرف اولاد آدم حـضرت خـتـمی‌مآب            عـالم و آدم به پایت مـثل نوکـر ریخته

خاتمیت را تو معنا داده‌ای ختم العقول            انـبـیا زیـر قـدم‌هـای شـما سر ریـخـته

جهل را راندی ز اطراف بشر ای عقل کل            دانش کل خـلایق؛ پـیشت ابـتر ریخـته

مهربانی، ارمغـانی بود بخشیدی به ما            بین اخلاق شریفت؛ شور دیگر ریخته

از دم گرمت میان مشرکین دل پا گرفت            کـیمـیای چـشم تو باشـد، ابـوذر ریخته

خیر یعنی که تأسّی بر تو و بر سیره‌ات            خیر مطلق مطمئنم پای این در ریخته

امتداد دین به جان مرتضا وابسته است            جانشینی را خدا در جان حـیدر ریخته

بی‌علی ناقص شود هر کاملی حتی نماز            شیعه با عشق علی در سینه‌اش زر ریخته

نسل پاکت یارسول الله از صدیقه است            ریشۀ سادات را یزدان ز کوثر ریخته

یک نگاه ویژه‌ای داری به زوّار حسین            بر گدایی که ز چشمش، دُرّ و گو هر ریخته

ای روشـنـی آیــنـه! ای آبــروی آب!            اسلام تو حـل کرد هـمه مـسئـله‌ها را

از چلّه نـشـینیِ حـرا، تا شب معـراج            طی کرده‌ای، ای روح دعا! مرحله‌ها را

از بس که نوازش ز تو دیدند گل و خار            برداشتی از روی زمین فـاصله‌ها را

دل‌ها همه پابـند به زنجـیر هوس بود            از مِهـر شکـسـتی هـمهٔ سلـسـله‌ها را

از خاک به افلاک رساندی به محبت            بی‌زاد و سفـر مردم و بی‌راحله‌ها را

رسم تو وفا بود و، نصیب تو جفا شد            ای کرده نهان در دل شیدا، گِـله‌ها را

دندان تو را گرچه شکستند، تو گفتی            تـأثـیـر دعــای سـحـر و نـافـلـه‌هـا را

ای سنگ صبوری که پذیرفته‌ای از مِهر            در خلوت خود تنگ‌ترین حوصله‌ها را

گـل‌ها همه دارند به رخ گـرد یتـیـمی            آوارهٔ صحـرا مکـن این قـافـلـه‌هـا را

با زمـزمـهٔ وحـی به آوای دل‌انـگـیـز            بـال و پـر پـرواز بده چـلـچـلـه‌هـا را

ذکر خیر تو رسیـدست به هر انجمنی            به همه گـفـته‌ام از خُلق‌ عظیمت علنی

“اَبَـوا هــذه الامـة‌” بـه دلـم‌ قــاب شـده            شدم از روز ازل هـم‌ نجـفی هم‌ مدنی

من ندیـده شـده‌ام عـاشـق تو! یـادم کن            عـجـمی هـستـم و شاگـرد اویس قرنی

لافـتی مال عـلی بود ولی گـفـت عـلی            نیست‌ مانند پیمبر به خدا صف شکنی

برو به خانه زهرا که خدا هم آنجاست            بـه روی جـمـع بـیـنـداز کـسای یـمـنی

همه دیـدند به زهـرا چـقـدر حـساسـی            خم شدی بوسه به آن دست مبارک بزنی

می‌رسی آخـر معـراج‌ دوباره به عـلی            می‌روی پیش خدا با علی‌ات هم‌سخنی

مثل هرروز حـسین آمـده در آغـوشت            بازهم‌ خـیره به آن حنجـره و پیرهـنی

حسن امشب ز غمت‌ بر سر و بر سینه زده            تو خودت سینه‌زن ذکر حسن یا حسنی!

به جز او از کسی حق در همه ادیان نخواهد گفت            خدا غیر از محمد در جوابی «جان» نخواهد گفت

بهشتی بود رخسارش که بویش تا قرن می‌رفت            چه‌ها دیده اویس از او که از رضوان نخواهد گفت

در اقیانوس مِهر رحـمةُ لِلعـالمین دیگر            کسی از چشمه‌های رحمت باران نخواهد گفت

به «اِنّی مِثلُکُم» قانع نشو، دنبال معنا باش            بشر یعنی فقط پیکر، ز روح و جان نخواهد گفت

اگر انسان به ما گویی، به او الله می‌گویم            اگر چه پیش او ما را کسی انسان نخواهد گفت

برای منکرش «فَأتُوا بِعَشرِ سورِ» می‌خوانم            که یک‌ آیه شبیه آیۀ قـران نخواهد گفت

اگر پیکار شیرش را ببیند چشم خندق‌ها            به شیری غیر حیدر عبدود سلطان نخواهد گفت

رسولی که به جز وحی خدا چیزی نمی‌گوید            یقیناً لحظه‌های آخرش هذیان نخواهد گفت

کـنار بـسترش اما، زبانی زهر می‌ریزد            شهیدش کرد حرفی که خود شیطان نخواهد گفت

والاتـر از هر آنچـه که والا پیامبر            ساحل علی‌ست حضرت دریا پیامبر

آغوش امن آمنه را چون بهشت کرد            وقـتی که پـا گـذاشت به دنـیا پیامبر

قد می‌کشید رو به افق‌های دوردست            در دامن حـلیـمه و صحـرا پـیامـبر

مثل مسیح بود که تابید و جلوه کرد            در چـشم‌های خیس« بحـیرا» پیامبر

شد جـایگـاه آمـد ورفت فـرشتـگـان            رونق گـرفـت غـار حـرا با پیـامبر

 »اقرا بسم ربک» را جبرئـیل گفت            وقـتـی که بود غـرق تـماشـا پیامبر

بعد از چهل بهار به بعثت رسیده بود            بشـکـوه وعـاشـقـانه و زیـبا پیـامبر

این مرد برگزیده‌ترین مرد عالم است            خـاتـم نـبـوده هـیچ کـس الا پـیامبر

لبـریز از تـصور مـعـراج جـبرئیل            مبـهـوت در «دنی’ فـتـدلی’» پیامبر

تنها پـناه مـردم مـحـروم از بهـشت            تـنـهـا امـیــد آدم و حــوا پـیــامـبــر

با لطف بیـکـرانۀ احـمد در آسـمان            مـوسی پیامـبر شد و عـیـسی پیامبر

جاری‌ست نام اعـظـم پیـغـمبـر خدا            در خـطبه‌های روشن صدها پیامبر

با دوستان همیشه مروّت نموده است            با دشـمـنـان هـمیـشه مـدارا پیـامبر

روز غـدیر خم شد وبا امر کردگار            بـالا گـرفت دسـت خـدا را پـیـامـبر

آئـیـنـه تـمـام نـمـای خـدا عـلـی‌ست            تنهـا کـسی که بوده سـراپـا پـیامـبر

در آیـۀ مـباهـله تـرسـیم کرده است            شــرح زلال انـفـسـنـا را پـیـامـبــر

خـدای آیـنـه از جـنـس دلـبـری بـودی            صفـای عـطر بهـشتِ معـطـری بودی

تو پیش ازآن که خدا فکر خلقـتی باشد            در آسـمـانِ وجود اهل سـروری بودی

نه بعـد ایـنکه هـزاران هـزار پیغـمبر            «تو قبل اینکه بیایی پیـمبـری بودی»

برای فـاطمه هم در سنـین کـودکی‌اش            تو مهربان‌تر از الطاف مـادری بودی

نـویـد آمـدنـت هـم پــیــام وحـدت بـود            هـمیـشه در پـی فـکـر بـرادری بـودی

هنوز واله‌ام از وصف این دو نور جلی
عـلی شبـیه تو یا نه تویی شبـیه علی؟

تویی که سـفـرۀ اکـرام بی‌حـدی داری            هنوز شهره و حُـسنِ زبـان زدی داری

تویی پیمبر خضرا، تویی رسول امین            نـشـان سـیـدی‌ات را به گـنـبدی داری

چه شوکت و جبروتی دراین جهان بهتر            که در حـریم خـدا رفت و آمدی داری

تو چـشمۀ برکـاتی و نسلت ابتر نیست            تـویـی کـه قــائـم آل مـحــمــدی داری

ببخـش گـرچه برایت سروده کم گـفـتم            ببـخـش اینکه اگـر شـاعـر بـدی داری

بیا که با نفست رو به کعبه جان بدهی
تو آمدی که علی را به ما نشان بدهی

تـوان بـده که کـمی عـاشـقـانه دم بزنم            مـیـان بـاغ هـمـین واژه‌هـا قـدم بـزنـم

توان بده که به عـشق شکـوه سیـمایت            محـاسـبات دلـم را کـمی به هـم بـزنـم

بیا مرا بـرسـان تا ضـریح چـشـمـانت            که بـوسـه‌ای به دو آئـیـنـۀ حـرم بـزنم

اگربه ” لیـلة‌الاسـرای ” چشم تو نرسم            بگو که حـاجـت دل را کجا رقـم بـزنم

بـیـا بـه پـاس ارادت اجـازه‌ای بـده تـا            مـدال نـوکـریـت را به سـیـنـه‌ام بـزنـم

ردای سبـز نبـوت نگـین بر تن توست
مدال زرد ابا الفاطمه به گردن توست

گـرفـته نـورِ وجـودِ تـو آسـمـان‌هـا را            اِحاطه کرده زمین را و هم زمان‌ها را

شُکـوه داده ظُهـورت به عـالـمِ هـستی            وقـار داده حُـضورِ تو کـهکـشان‌ها را

به بوی عطرِ تنت، یاس گیج شد، اُفتاد            خراب و مَست نِمودی تو باغبان‌ها را

تویی که روح گرفته، صَلات از نَفَسَت            عُروج می دهی هر دَم نمازخوان‌ها را

تو خـواستی که توجُّه به قـامتت نشود            کـنارِ خویش نـشاندی اگر جـوان‌ها را

به خُلق و خو و خوش اخلاقیِ تو جَذب شدند            کـشیده ای پیِ خود خِـیلِ کاروان‌ها را

میانِ مُشتِ تو سنگی خُـداخُدا می‌گفت            نخوانده درس، تو از بَر شدی زبان‌ها را

مرا که نیست زَبانی، بیان کنم مَدحَت            که گفته حق به کتابش یکایک آن‌ها را

علی عِدالتِ مَحض و، تو رَحمتِ مَحضی            به این صفات گرفتید، روح و جان‌ها را

چه ارتـباطِ عجـیـبی‌ست در میانِ شما            که مـات کـرده تـمامیِ نکـتـه‌دان‌ها را

عـلی کنارِ تو، یعنی: تو در کـنار خدا            کـشانـده‌ایـد به دیـوانـگـی روان‌هـا را

قـیامت است به دستانِ دخـترت زهـرا            شفـیعه‌ای که پـنـاه است بی‌اَمـان‌ها را

همان که خَلق شد از نورِ او همه عالم            همان که داده خُدا دستِ او کران‌ها را

همان که بر حَسَنش سَجده می کند یوسف            که وا گذاشته حُسنَـش همه دهان‌ها را

همان که خونِ حُسینش بقای دینِ تو شد            که قَبضه کرده به نامَش همه زمان‌ها را

همان که زینبِ او داده با عَـمَل تعـلـیم            شجاعتی که خودش داشت، خطبه‌خوان‌ها را

مرا دوباره به آئینِ خویش دعوت کن            بگـیـر دستِ ضـعـیفان و ناتـوان‌ها را

نفـس بزن، که مُسلـمان شَویم بارِ دگر            نگاه کن، که بهاران کـنی خَزان‌ها را

آغـاز کردم عشق را با « یا محمد»            زیـباترین ذکـر است برلب‌ها محمد

خـاتـم شـدن برانبـیـا؛ ثـابت نـمـوده            دردانـۀ هـسـتـی بـود تـنـهـا مـحـمـد

قلبش پُر از مهر و عطوفت؛ مهربانی            دارد دلی واسـع تر از دریـا محـمـد

گـویای این مطلب شده رفـتار احمد            بـر کـل ابـنـاء بـشـر«بـابـا» محـمد

مجنون شده صد یوسف مصری به خالش            سازد ز هر کس، عـاشق شیدا محمد

زیباترین وصفی که او را شاد کرده            این جمله باشد« یا ابا الزهرا محمد«

ما شیعـیـان حـیدر و صدیـقه هستیم            ما را بـخـر، سوگـند بر مـولا محمد

خـیلی دلـم تنگ است ای آئینه مهر            با یک نگـاهـی کـن مـداوا یا محـمد

کرببلا رویای هر قلب حسینی است            مـا را رسـان تا تـربت اعـلا محـمد

از کتاب وصف تو یک حرف هرکس خوانده باشد           از سر حیرت دهانش چون حرا وا مانده باشد

هر کسی از سجده بر نورت تمرد کرد، رد شد           عدل حق است این که شیطان را ز عرشش رانده باشد

هر سری در ارتش علم تو باید پا بکوبد           خواه او سرباز باشد خواه او فرمانده باشد

جز برای مرتضی افلاک در خاطر ندارد           حکم تو خورشید را از راه، برگردانده باشد

بیت تو صُنع خداوند است پس جا دارد آقا           اینکه عزرائیل پشت در معطل مانده باشد

آتشی بر پا کنی قبل از قیامت تا که در آن           نامۀ اعمال ما را دخـترت سوزانده باشد